ინტერვიუ გიორგი კეკელიძესთან

“მრავალწერტილს მიღმა უამრავი წინადადებაა – ბევრი ტაბუ მაქვს – სოციალურიც და პირადიც, რომელსაც ფული ვერაფერს უზამს”, – ამბობს მწერალი გიორგი კეკელიძე. რა არის მისი სავიზიტო ბარათი, რისი ეშინია, რა ისწავლა საკუთარ შეცდომებზე, რას გამოიგონებდა, ბევრი ფული რომ ჰქონდეს, რით ამაყობს და რა ენატრება ყველაზე მეტად? – ამ ყველაფერს მის მიერ დასრულებული წინადადებებიდან შეიტყობთ.

– დაბადების თარიღი…

– 1984 წლის 10 აპრილი.

– ბავშვობაში მინდოდა გამოვსულიყავი…

– ბევრი რამ, რაც მაშინ ყურს მოესმა: ფეხბურთელი, მღვდელი, დიპლომატი და კიბერნეტიკოსიც კი. ბოლოს მწერალი გამოვედი.

– ჩემზე ამბობენ…

– ყველაფერს.

– ცხოვრებას თავიდან რომ ვიწყებდე…

– ფიზიკას და მათემატიკას უკეთ ვისწავლიდი.

– ჩემი პირველი წარმატება…

– იყო, როცა მესამე კლასში შორეულ სკოლაში მარტო წავედი, მაშინ დავინახე დამოუკიდებლობის სირთულეც და ძალაც.

– ჩემს წარმატებაში ყველაზე დიდი წვლილი მიუძღვის…

– წინააღმდეგობრივი განცდებით სავსე ბავშვობას.

– ბედნიერი ვარ, რომ…

– ბედნიერების განცდა მიჭირს, მარად მშფოთვარე ხასიათის გამო თუმცა მინდა დავისწავლო.

– ჩემი სავიზიტო ბარათია…

– დანებების გადავადების ძალა.

– ყოველთვის მაქვს სურვილი…

– ვისწავლო.

– თვისება, რომელიც ჩემში ყველაზე მეტად მომწონს…

– შურისძიების სურვილის გაუქმების უნარი.

– თვისება, რომელიც არ მომწონს და ვცდილობ (შეიძლება არც ვცდილობთ) გამოვასწორო…

– სიჯიუტე.

– საკუთარ შეცდომებზე ვისწავლე…

– რომ შეცდომები გარდაუვალია და ხვალაც დავუშვებ.

– პატიება შემიძლია, თუ…

– სიტყვის ძალის მჯერა, ჩემთვის “ბოდიში” თითქმის ყველა შეცდომას აუქმებს.

– როცა მომავალზე ვფიქრობ…

– ვიბნევი.

– ვნანობ…

– რამდენიმე ადამიანთან უმცირეს კავშირსაც კი. ახლა ეს განცდა მაქვს, ხვალ შეიძლება ეგეც გამომადგეს.

– ამ წუთში ძალიან მინდა ვიყო…

– სურებში, ჩემი ხის სახლის აივანზე, ზაფხულის ბოლოს. ეს სულ მინდა ასე იყოს და შესაბამისად, ახლაც.

– წონასწორობიდან ჩემი გამოყვანა შეუძლია…

– საკუთარ თავს.

– მეზარება…

– ეს ფუფუნება ცხოვრებამ წლების წინ გამიუქმა.

– სიყვარული ეს…

– არის ამბიცია, ცოცხალ არსებაზე მეტად ყოფნის.

– პირველად რომ შემიყვარდა…

– საბავშვო ბაღში ვიყავი.

– მამად გახდომის მოლოდინი….

– ჯერაც ბუნდოვანი განცდაა.

– მაკვირვებს…

– ის, რაც კანტს აკვირვებდა და ეს გაკვირვებაც მაკვირვებს.

– ყოველთვის შეუძლია კარგ ხასიათზე დამაყენოს…

– განცდამ, რომ სიცოცხლე საზღვრულია.

– ვრისკავ…

– ძალიან ხშირად, მათ შორის ჩემი მენტალური ჯანმრთელობის საზიანოდ.

– ჩემი ყველაზე დიდი სისუსტე…

– მომწონს ჩემი სისუსტეები, ძალად და ადამიანად ყოფნის ნიშნად მიმაჩნია.

– ვამაყობ…

– რომ ბევრი ამბით სავსე ცხოვრება მაქვს, არასტერილური.

– ბოლოს ვიტირე…

– რომელიღაც ფილმის ფინალზე ან მუსიკაზე.

– როცა საჯაროდ მაქებენ…

– უცნაურია, მაგრამ მრცხვენია და მინდა სასწრაფოდ დასრულდეს, არადა, გარეგნულად, ალბათ, სოციალური ნარცისის შთაბეჭდილებას უფრო ვტოვებ.

– მეშინია…

– მიჯნის სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის.

– ხშირად მსაყვედურობენ…

– რომ ვჩქარობ.

– დღემდე ვერაფრით გავბედე…

– ზომიერების სიმამაცის დაუფლება.

– ჩემთვის ყველაზე დიდი სტიმულია…

– უცხო ადამიანის ღიმილიც კი. ვინც ამას უარყოფს, ან ცრუობს, ან უღიმილობისთვის არის განწირული და თავს იიმედებს.

– ჩემს გარეგნობაში შევცვლიდი…

– უკვე აღარაფერს.

– ვუფრთხილდები…

– აშენებულის ბზარებს.

– დღემდე ვერაფრით ვისწავლე…

– მშვიდად ორ წუთზე მეტს გავწვდე.

– ვიტყუები…

– იმ შემთხვევაში, თუ ტყუილი ვინმეს დიდ დარდს აარიდებს.

– პიროვნული თავისუფლება არის…

– თავისუფლების გაგებას გააჩნია და მერე პიროვნებას. პერსონალური ამბავი მგონია თავის უფლად ყოფნაც და თავის დაუფლებაც.

– ინტუიცია…

– ჩემზე მეტი ჩემს ძაღლებს აქვთ.

– როცა მარტო ვარ…

– ვცდილობ მტანჯველი ფიქრების ასხლეტაში ვივარჯიშო.

– ძალიან ბევრი ფული რომ მქონდეს…

– სიმშვიდეს გამოვიგონებდი.

– რამდენიც არ უნდა გადამიხადონ…

– ამ მრავალწერტილის მიღმა უამრავი­ წინადადებაა – ბევრი ტაბუ მაქვს: სოციალურიც და პირადიც, რომელსაც ფული ვერაფერს უზამს.

– მენატრება…

– დრო, როცა თოვას იწყებდა და მე ცას ავყურებდი, ღრუბლით სრულად რომ შევსებულიყო.

– ვაგროვებ…

– თავგადასავლებს.

– ბედისწერა…

– ვერაფერს გეტყვით, მგონი, ჩვენ ვართ მისი მჭედელი და ცოტაც შემთხვევითობაა.

– როდესაც დაძაბული პერიოდი მაქვს…

– სულ დაძაბული პერიოდია ჩემთან, ამიტომაც თანაცხოვრება ვისწავლე.

– დარიგება, რომელიც არასდროს დამავიწყდება…

– არ მახსოვს ასეთი არაფერი, ან ბევრი მახსოვს და მთავარი არც ერთი არ არის.

– დაბოლოს, გეტყვით…

– “რადგან კაცნი გვქვიან, შვილნი სოფლისა”, – სიცოცხლე გვმართებს!

 

კვირის პალიტრა

თამუნა კვინიკაძე