,,ახალი სიმღერები” – სოფლის სიმღერა

კრიტიკოს გაგა ლომიძის მარგინალია ამ ლექსზე: „სოფლის სიმღერა“ იგივე სოფლის იდილია ან პასტორალური პოეზიაა, რომელიც ჯერ კიდევ ჰესიოდედან თუ ვირგილიუსიდან იღებს სათავეს — თავისი შრომის და შინ დაბრუნების მოტივებით. მაგრამ ამ ლექსში შეცვლილია დრო და ესთეტიკა — გვიანდელი რეალიზმის სტილისთვის დამახასიათებელი ელემენტებით, რომელშიც ზოგჯერ გამოერევა ნეორომანტიკული საშინელებათა ჟანრის შტრიხები (მოლოდინით აღსავსე საფლავისა და სიჩუმის მოტივებით). ლექსში უხვადაა ცოცხალი მეტაფორები — მხატვრული ენისთვის დამახასიათებელი ეს დევიაცია: „თხელი ხეების კეხიანი ნაცნობი მრუდი“, „ადრე ზაფხულის კაფანდარა ქარის პროფილი“… სოფელი აქ არის სივრცე, რომელიც უტოლდება „მამის წიაღში“ დაბრუნებას, გადააზრებას, შეჯამებას, ანალიზს, განკურნებას — რასაც წინ უსწრებს სოფლის ოპოზიციური გამოცდილება, გარედან ყურების გამოცდილება („სოფელი უდრის ვერასოდეს შემჩნეულ ყვავილს“, რადგან ვერშემჩნევა უკვე გულისხმობს სხვა გამოცდილებას, რომელიც აქაურობისთვის უცხოა). აქ მზერა, ერთი მხრივ, თითქოს გარედან იწყება, სოფლის გარეთა სივრციდან და შემდეგ სოფლის გარე სივრციდან პერიოდულად შინაგან სივრცეში გადადის, როგორც თერაპიის და გამთლიანების ამბავი. სოფელი ზედროული სივრცეცაა — „სოფელი უდრის გაჩერებულს კედელზე საათს“. იმავდროულად, ეს სივრცე დაცარიელებულია — მერცხლების უპატრონო ბუდე, მომაკვდავი ბუხრის ნაფაზი… ჩამოთვლილია სოფლისთვის დამახასიათებელი თავისებურებები: „სოფელი უდრის ერთმანეთის ზეპირად სწავლას / და სხვასთან სხვაზე საზეპიროს ჩუმად მოყოლას“, რომელიც მეტაფორულად ჭორაობაზე მიანიშნებს; ხოლო გალაკტიონის „სიყვარულის ასე მოთმენა“ აქ გამჟღავნებულია, როგორც გვალვები, რომელმაც „ჩვენი სურვილების ტყე“ გადაახმო.”