გიორგი კეკელიძე-დედა და ილია

ილიას ზურგზე უზარმაზარი ტვირთი ეკიდა – ორი ქვეყნის სიხარული უნდა გამოეძერწა იმ ღამით ერთ კაცს. დიდი ტვირთი ეკიდა, მაგრამ მოედანზე წელგამართული გავიდა.

დიდებულია ლოს-ანჯელესის ოქტაგონი – Honda Center – მძაფრად წითელი და მოელვარე. მატადორს წითელი არ უკვირს. წითელი მატადორის ფერია.

უამრავი ხალხი. ბანერები. პროჟექტორები. კამერები. სერიოზული, პიჯაკიანი კაცები. ვარსკვლავები. ალესილი მიკროფონები. ხმაური. ხმაური. ხმაური. ნამდვილი ამერიკა.

ბრძოლა იწყებოდა. ილიამ ლოჟას გახედა. მახლობლად მისი ოჯახი იჯდა.

ილიამ დედა დაინახა და დედამ დაინახა ილია.

ინგა იდგა მტკიცედ. და ინგა თითქოს ამბობდა – „შენ ჩემპიონი ხარ!“

და მერე ილიამ დაინახა ვოკლანოვსკი. და დაიწყო:

ყველა მოქნევა ათწლეულების წონის იყო. იმ ათწლეულების, მისმა ოჯახმა რომ გაიარა. მისმა ქვეყანამ. ქალაქმა. ქუჩამ. ნაცნობმა და უცნობმა ადამიანებმა. ყველა მოქნევა და ყველა აცილება იმ დღეების წონით იყო დამძიმებული.

ამ სიმძიმეს დედამიწაზე ვერავინ გაუძლებდა. მეორე რაუნდში ვოლკანოვსკი გაითიშა.

სანდრომ მხრებზე ილია, ილიამ კი – საქართველო და ესპანეთი შემოისვა იმ ღამით მხრებზე – ორივე დროშა ამაყად ანათებდა კალიფორნიულ ოქტაგონს.

ზაზას გაშეშდა. ანა გაჰკიოდა. მარიამიც. სალომეც.

ინგა ვეღარაფერს ხედავდა. მხოლოდ შვილების ხმა ესმოდა და გრძნობდა მაისურს, რომელიც ხელში ეჭირა. ძველ, ფერდაკარგულ მაისურს, წამოსვლისას უჯრიდან რომ ამოიღო და წამოიღო. ეს მაისური ემზარ ბენდელიანს მაშინ ეცვა, დრანდაში მოკლული რომ მოასვენეს. ემზარს, ინგას ძმას და ილიას ბიძას. ბიძას, რომელიც ილიას არასოდეს უნახავს. ინგას ემზარის მაისური ყველაზე მთავარ და მნიშვნელოვან ადგილებში დაჰქონდა. დაჰქონდა და ისე უჭერდა ხელს, როგორც იმ ღამით, სასწრაფო მანქანაზე დასვენებულ ძმას.

მერე ინგამ დაინახა ილია. და დაინახა ჰალეს სამშობიარო. რუსთავის ბინა. დაინახა ალიკანტეს ქუჩები და სოხუმი დაინახა. სოხუმში ნიავი კი არ ქროდა – თვითონ ქალაქი ქროდა თითქოს, მთელი ქალაქი. ქროდნენ სახლები, აივნები და აივნებზე ადამიანები და ქუჩები და ქუჩებში ადამიანები და ადამიანებში ფიქრები და ფიქრებში იალქნები და იალქნები ზღვაზე და ზღვაც ქროდა თითქოს და ზღვა რომ ქროდა – ეს იყო სოხუმი.

და მერე ინგამ დაინახა, რომ სოხუმში, ნაცნობი ქუჩის აივანზე იჯდა ასიდა გოლანძია, მისი მეგობარი, აფხაზი ქალი. და დაინახა რომ ასიდა იღიმოდა. ასიდას უხაროდა.

და მერე ინგამ შორეულ ამერიკაში, ლოს-ანჯელესში, ჰონდას ოქტაგონზე, იქვე, ახლოს, ლოჟაში მჯდარი ომი დაინახა.

მე დავმარცხდი! – თქვა ომმა. შეტრიალდა და წავიდა.