წერილები ჩემი ბავშვობიდან-წიგნი მეორე
ეს დღეები იყო. ექვსი წლის წინ.
– მამაშენის ფერი არ მომწონს ძაან – დამირეკა დედაჩემმა.
მამაჩემი მუშაობდა. მთელი ცხოვრება. ჩუმად. თავდახრილი. ოფლის უკანასკნელ წვეთამდე.
– მუშაობის ბრალი იქნება! – თავი გავიმხნევე მე. ასე წვიმდა. ან ცოტა უფრო ნაკლებად. და მეტად თბილოდა.
მამაჩემს ყველაზე ბნელ ფიქრზე შავი ფერი ჰქონდა. იწვა ქვედა სართულზე. ტახტზე. გურიაში ყველა მეორე სართულზე იძინებს ხოლმე. ქვევით წოლა უცნაური ნიშანია.
და სხვა ნიშანი ის იყო, რომ არასდროს არაფერი უთხოვია.
– გადამარჩინე – მთხოვა პირველად და უკანასკნელად მაშინ – შენი ბაღანა მინდა ვნახო.
– გადაგარჩენ – ვუთხარი მე. გულწრფელად დარწმუნებულმა.
ექიმმა სხვა რამ მითხრა თბილისში.
მეორე დღეს, უკან, გურიაში დაბრუნება მომიხდა. რაღაც საბუთები დაგვრჩა.
-როგორ არის? – მკითხა მეზობელმა.
-კარგად – ვუთხარი მე უსამართლოდ ცივად.
-კაია, პატრონი რომ ყავს ადამიანს, ყოლიფერი ეშველება – ჩაილაპარაკა მეზობელმა – როგორც გვიან გაირკვა- ასევე უსამართლოდ.
ტახტზე ის გაშლილი ქვეშაგები, როგორც დავტოვეთ – ოდნავ აშლილი და პირღია იყო. წვიმისგან ჩავარდნილ სამარეს ჰგავდა და საშინლად შემეშინდა. საბუთებს ხელი მოვკიდე და გამოვიქეცი.
ახლა ვზივარ და წვიმას ვუსმენ. ექვსი წლის წინ დაწერილი წვიმის სწრაფ ვერსიას. მას მერე შემოდგომის ყველა წვიმაც ეგ არის. ხან სწრაფი, ხან ნელი. ხან წვეთი არ ჩამოვარდება, მაგრამ მაინც წვიმს.
წიგნი მეორე